دودوست
«دو دوست»
دو دوست پیاده از جاده‌ای در بیابان عبور می‌کردند در میان راه بر سر موضوعی به مشاجره پرداختند.
یکی از آنها از سر خشم بر چهره دیگری سیلی زد. دوستی که سیلی خورده بود سخت آزرده شد ولی بدون آنکه چیزی بگوید، روی شن‌های بیابان نوشت:«امروز بهترین دوست من بر چهره‌ام سیلی زد.»
آن دو کنار یکدیگر به راه خود ادامه دادند تا به یک آبادی رسیدند. تصمیم گرفتند قدری آنجا بمانند و کنار برکه آب استراحت کنند. ناگهان شخصی که سیلی خورده بود، لغزید و در آب افتاد. نزدیک بود غرق شود که دوستش به کمکش شتافت و او را نجات داد. بعد از آنکه از غرق شدن نجات یافت؛ بر روی صخره‌ای سنگی این جمله را حک کرد:«امروز بهترین دوستم جان مرا نجات داد.»
دوستش با تعجب پرسید:« بعد از آنکه من با سیلی تو را آزردم، تو آن جمله را روی شن‌های بیابان نوشتی ولی حالا این جمله را روی تخته سنگ نصب می‌کنی؟»
دیگری لبخند زد و گفت:«وقتی کسی ما را آزار می‌دهد؛ باید روی شن‌های صحرا بنویسیم تا بادهای بخشش آن را پاک کنند، ولی وقتی کسی محبتی در حق ما می‌کند باید آن را روی سنگ حک کنیم تا هیچ بادی نتواند آن را از یادها ببرد.»
