زیبایی...
زیبایی می ماند؛ درد می رود!
درست است که هنری ماتیس[1] حدوداً بیست و هشت سال جوانتر از پیر اوگوست رنوار[2] بود، اما این دو هنرمند بزرگ برای هم دوستان بسیار صمیمی بودند و بکرّات همدیگر را ملاقات می‌کردند. زمانی که رنوار در آخرین دهه ی زندگیش ناگزیر به خانه نشینی شد، ماتیس هر روز به دیدار او می شتافت. رنوار که در اثر ورم مفاصل تقریباً فلج شده بود، علیرغم ناتوانی شدید به نقاشی ادامه می داد. روزی هنرمند پیر در حالی که درد و رنج ناشی از هر حرکت قلم مو را به جان می پذیرفت، در کارگاه مشغول نقاشی بود. ماتیس که شاهد این منظره بود ، رو به او می گوید: «اوگوست، دوست عزیز؛ وقتی که نقاشی کردن برایت این همه با درد و رنج همراه است، چرا به این کار ادامه می دهی؟» رنوار بی تکلّف پاسخ می دهد: «زیبایی می ماند؛ درد می رود.» و بدینسان بود که رنوار تقریباً تا آخرین لحظات حیاتش به نقاشی بر بوم ادامه داد. یکی از مشهورترین آثار او به نام «شستشو کنندگان» درست دو سال قبل از رحلت او ، یعنی چهارده سال پس از ابتلا به بیماری مضمحل کننده‌اش، تکمیل شده (کنفیلد و هنسن ، 1384 ، ج 3 صص 210 و 211).
